Ես դեռ այստեղ եմՆերկայացումը սկիզբ է առնում հավասարակշռության կորստից:

Գործող անձիք «հայտնվել են մի փողոցում», որտեղից չեն կարողանում հեռանալ , որովհետեւ գնալու տեղ չկա... քանի որ փողոցում ամեն բան ու ամեն ոք գիտեն, թե «ով է նա , որտեղից եւ ուր է գնում »: Իսկ նրանք հանկարծ կանգ են առել, կորցրել են հավասարակշռությունը, մոռացել են՝ ինչպես պահել այն: Շեղվել են սովորական ռիթմից ու ուղուց: Հետ են վարժվել կյանքին նայել որպես խնդիր ՝ իր հստակ նպատակներով ու կողմնորոշիչներով: Այս հավասարակշռության խախտումից էլ սկիզբ է առնում ներկայացումը:
Նորմայից դեպի բազմազանություն:

Փողոցում շարժումն ընդհանուր է, բայց,իարկե, մարդն առանձին վերցրած շարժվում է ըստ իր ցանկությունների, նպատակների ու խնդիրների: Արդյունքում՝ յուրաքանչյուրն ինչ-որ տեղ ունի գնալու: Ոչ մեկ պատահական չի այստեղ , ամենքն էլ իր օրվա , շաբաթվա, ամսվա կամ կյանքի պլանն է իրագործում: Ամեն մեկն ունի իր Ոդիսականը , իր Ոսկե գեղմը կամ Մինոտավրոսը: Բոլորը զբաղված են. ամուսին, կին, վարկեր- պարտքեր, սիրելի սերիալ, հյուրեր, շուն, երեխաներ, ընկերեր, տաքսի դեպի օդանավակայան, ու երբեք ոչ մի բանի ժամանակ չկա:

Այս պրոցեսսի ինչ-որ հատվածում ենթադրվում է , որ կա կանգառի , դադարի հնարավորություն: « Ես դեռ այստեղ եմ » ներկայացումը կատարվում է հենց այդտեղ , այդ տարածության մեջ: Որտեղ չկա հստակ դիրքորոշում, նպատակակներ ու դրանք իրականացնելու միջոցներ , որտեղ կա նշված հետագծով մտքերի ուղղվածություն դեպի անորոշությունը: «Ժամանակի մեջ միասնական ջանք» ընդունված, տխուր կանոնակարգից , նորմայից դեպի բազմազանություն :
Ինչու՞ թատրոն:

Ինչի՞ է պետք այն թատրոնը , որը դուրս է գալիս թատրնի շենքի շրջանակներից , իր հարմարավետ տարածքից , հեռանում է ընդունված ծիսակարգերից: Կա մի քանի պատասխան այս հարցին եւ դրանք բոլորն էլ կարեւոր են:
Առաջին: Թատրոնը մի բան է, որը յուրաքանչյուր օր պայքարում է իր կենդանի բնույթի համար:
Թատրոնը գրեթե ամեն օր մեռնում է, ու հաճախ շինությունը, որը նախատեսված է նրա կյանքի համար, հանդիսանում է նրա սարկոֆագը: Այնպես որ որոշ իմաստով դա ընտանեկան դամբարանից դուրս թռնելու մի փորձ է:*

* Տեքստի հեղինակը չի կարծում, որ թատրոնի շենքերում գործող բոլոր թատրոնները մեռած են , իսկ դրսում եղածները՝ կենդանի. լինում է եւ լրիվ հակառակը:

Բոլո՞րն ունեն ցնցման կարիք:

Երկիր մոլորակի ամենագլխավոր ուժը ոչ թե ձգողականությունն է, այլ իներցիան:
Մարդու ամենակարեւոր հատկությունը ընտելանալն է: Սովորությունները ուղեկցում են մեզ ամենուր՝ սկսած տնից աշխատանք ուղղության ընտրությունից մինչեւ ըկերների հետ հավաքույթները: Մենք սիրում ենք մեզ սովոր վայրերը, ընկերական միջավայրերը, սուրճ եփելու ձեւը: Մենք արվեստը նույնպես ընկալում ենք սովորության համաձայն: Մենք սովոր ենք այն բաժանել լավի ու վատի, սովոր ենք, որ ինչ- որ մեկը մեզ համար ձեւակերպում է այդ հիերարխիաները, պատմում է՝ ոնց պետք է մեկը մյուսից զանազանել: Թատրոնը, որը մենք ձեզ առաջարկում ենք, սովորություններից ձերբազատվելու պայքար է: Դուք( մենք իհարկե նույնպես) փորձ չունենք նայելու(խաղալու) ներկայացում դրա համար չնախատեսված վայրում: Մենք սովորում ենք խաղալ ներկայացումը փորձերի ժամանակ, դուք սովորում եք նայել ներկայացման ժամանակ: Ընթացքում մենք սովորում ենք միմյանց վստահել: Ընդհանուր փորձառության ընթացքում մենք հայտնաբերում ենք նոր նեյրոնային կապեր, մենք փորձում ենք դուրս գալ անհայտ դաշտ, մենք ռիսկի ենք դիմում , մենք վերստեղծում ենք իրականությունը, մենք փորձում ենք չվախենալ:


Իրականության համար բաց թատրոն:

Ոչ մի թատրոն էլ գոյություն չունի, քանի դեռ չի սկսվել ներկայացումը:
Ներկայացումը «այստեղ եւ հիման» է, այն ցնդում է, երբ մեր աչքերի առաջ ներկան դառնում է անցյալ: Թատրոնը, որով մենք զբաղվում ենք դա այստեղ եւ հիման է՝ գումարած պահի ողջ էնտրոպիային(թերմոդինամիկային): Չի կարող լինել երկու միանման ներկայացում: Ամեն բան միշտ փոփոխվելու է՝ կախված տարվա, օրվա եղանակից, փողոցի ռիթմից, անցնող մարդկանցից , բառացիորեն ամեն ինչից: Այս անգամ մեր թատրոնը դառնում է ռեագենտ , որը դուրս է բերվել բեմի հերմետիկ լաբորատոր պայմաններից : Ոչ ոք չգիտի, թե իրականությունը ինչպես կարձագանքի ներկայացման բովանդակությանն ու էսթետիկային, ամեն անգամ ոչ մեկ չի իմանալու, թե ինչ իմաստներ կկուտակվեն ներկայացման գործողության արդյունքում: «Կարդալու գերագույն հաճույքը չհասկանալն է»,- ասում էր Ալեքսանդր Վիդենսկին: Ներկայացում նայելու գերագույն հաճույքը չհասկանալն է նրա կառուցվածքը, այդպես էլ վստահ չլինելը արդյոք իսկապես ներկայացում է , բայց դրան հետեւելը:

Թատրոն դրսում , որին մենք հետեւում ենք պատուհանի՞ց:

Ավելի հեշտ չէ՞ր լինի հանդիսատեսին բերել դահլիճ եւ խաղաալ ներկայացումը բեմում:
Իհարկե կլիներ: Որպեսզի դուք ներկայացումը նայեիք պատուհանից , մենք ստիպված ենք եղել հաղթահարել մի շարք դժվարություններ: Փորձերն անել թատրոնի ներսում, հետո դուրս բերել այն փողոց ու հրթով բոլոր տեսարանները փորձել, մշակել տեխնիկա , որը թույլ կտար ձայնի ներթափանցումը ներս, այնպես անել, որպեսզի փողոցի մարդիկ չհասկանային, որ հենց այդ պահին այդտեղ կատարվում են
ներկայացման գործողությունները, վարձել եւ ընտրել համապատասխան լուսային ու ձայնային սարքավորումեր ու էլի մի շարք նրբություններ: Ու, երբ ամեն բան կարգավորեցինք, ստուգեցինք ու առաջին անգամ նայեցինք, թե ինչ է ստացվել արդյունքում, մեզ մոտ տպավորություն էր, որ դա ինչ-որ չտեսնված բան է: Այդ «ինչ-որը» ասես կինո լիներ , գեղանկար, live art, միաժամանակ հեռուստաշոու եւ թատրոն: «Ինչ-որ» բան , որի համար դեռ շրջանակ չեն մտածել , « ինչ-որ» յուրահատուկ ու կենդանի բան: Մի խոսքով այդ «ինչ-որ»ի համար արժեր ջանք թափել: